nacija i sl. Opšta je jezičkosociološka pojava, da se distanciranje od kulture idejnog protivnika odvija preko izbegavanja i osude njegovog jezika. U nauci takođe. Danas je u nauci i publicistici tzv. zemalja u tranziciji na delu ne samo napuštanje termina iz komunističke propagande nego i legitimnih pojmova iz marksističke misli, koji u opštenaučnom fondu inače nisu osporeni (kapitalizam, eksploatacija, klasna borba). Slično je bilo posle sloma nacizma, kada je došlo je do čišćenja jezika i izbacivanja pojmova "vladajuća rasa", "tričetvrtine Jevrejin", "prostorni poredak" i dr. Jedna od karakterističnih osobenosti današnjeg jezičkog revizionizma je npr. iščezavanje reči drug. Ovaj izraz nije bio isključivo komunistički, već je i kod nemačke socijaldemokratije posle sloma fašizma bio normalan oblik obraćanja. Drug je bio izraz klasne samosvesti jednakih. Težeći da se emancipuje od te samosvesti socijaldemokratija 1950-ih godina uvodi reči dama i gospodin. Drug se izgubio kao ostatak sećanja na staro doba. Slično je bilo sa prosvetiteljskom reči građanin koju je uvela Francuska revolucija kao znak antifeudalne i antidvorske etikecije. Međutim ovaj oblik oslovljavanja ubrzo je potisnut kao egalitarni znamen (privremeno su ga rehabilitovali boljševici), a feudalni i dvorski gospodar ili gospodin je u jezičko-političkom pogledu trijumfovao nad građaninom i drugom krajem 20. veka. Jezički revizionizam nije samo simbol nego i aktivan segment prerade prošlosti. 

3. 2. Revizionizam poslesocijalističkih režima. 

Savremeni akademski i državni revizionizam gotovo u svim evropskim zemljama nastoji pre svega da izmeni odnos prema neslavnoj fašističkoj prošlosti. Antifašizam je kod mnogih ideologija ključni sadržaj kojim se dokazuje progresivna i humanistička usmerenost režima, pa revizionisti, dovođenjem u sumnju ovog sadržaja, pokušavaju da ospore legitimnost režima. Radikalni konzervativni antisemitski revizionisti pokušavaju da ospore postojanje nacističkih logora i time oduzmu Jevrejima važnu osnovu njihovog najnovijeg stradalačkog mita. Druga struja preusmerava antifašizam u antitotalitarizam i pere vlastitu prošlost. Stvara se nova antitotalitarna saglasnosti: preko antikomunizma se rasterećuju domaće kvislinške i fašističke struje iz prošlosti i predstavljaju kao patriotske i antitotalitarne. Antifašističku saglasnost sa nestankom hladnog rata zamenila je gotovo sveopšta antitotalitarna saglasnost. Iako je evropski jednopartijski socijalizam stvar prošlosti, antikomunizam je neobično živ. Viperman govori o "nekrofilnom antikomunizmu", tj. opsednošću komunističkom prošlošću koja je u suštini instrumentalna. Demonizacija socijalizma važna je novim režimima koji se pravdaju totalnim raskidom sa prošlošću, a radikalnim revizionistima-konvertitima služi kao iskupljenje od ranijeg levičarstva. Letimičan osvrt na stanje u nekoliko evropskih zemalja može da dočara ovu klimu. 

U SR Nemačkoj posle "anšlusa" DDR-a državni revizionizam je neskriven. Ovde je čak prisutno nastojanje da se antifašizam istisne iz rečnika demokratske države. Bundestag je1995. osnovao drugu Enquette-komisiju za "prevazilaženje posledica DDR diktature u procesu stvaranja nemačkog jedinstva". Cilj je suprotstaviti se pravdanju DDR prošlosti i podstaći "razvoj svenemačkih oblika sećanja na obe nemačke diktature i njihove žrtve". Najpre izmenom spomen-obeležja u DDR-u, a zatim "antitotalitarnim prosvećivanjem" treba i iz poslednjeg istočnog Nemca isterati DDR nostalgiju. R Epelman (Eppelman), predsednik komisije, zalagao se za stilizovanje sovjetskog logora kao glavnog spomen obeležja umeto ranijih nacističkih. Tri su težišta revizije spomen obeležja Buhenvalda: 1. obeležiti NS istoriju konc-logora; 2. istaći obeležja logora NKWD-a; 3. podsetiti na postojanje DDR logora z