Rešenje ovog problema je da se prenos obavi na multi-hop način, odnosno da se duž velikih udaljenosti postavi više senzorskih čvorova koji bi imali ulogu releja. Da bi se razumela prednost uvođenja releja, može se posmatrati prenos na udaljenosti od 3 kilometara, sa i bez releja. Pretpostavimo da prijemnik senzorskog čvora troši 10 milivata i ima osetljivost od −89 decibel milivata. Za prenos na frekvenciji 900 megaherca, i datu osetljivost, može se izračunati da minimalna predajna snaga iznosi 100 milivata.
 
Ukoliko se koristi jedan predajnik i jedan prijemnik, ukupna snaga koja se troši tokom prenosa iznosi 110mW, pri čemu se 100mW troši pri predaji i 10mW pri prijemu. Ukoliko se koristi  jedan repetitor postavljen na sredini puta između prijemnika i predajnika, udaljenost između parova prijemnika i predajnika se smanji duplo, zbog čega se minimalna predajna snaga smanjuje četiri puta – sa 100mW na 25mW. Budući da se ista poruka dva puta mora poslati (jednom na izvorištu i jednom na repetitoru), ukupna predajna snaga iznosi 50mW. Ukupna prijemna snaga se dvostruko poveća u odnosu na slučaj bez repetitora, jer se poruka mora primiti i na repetitoru i na odredištu, i iznosi 20mW. Ukupna snaga potrošena tokom prenosa, dakle, iznosi 70mW, što predstavlja uštedu snage od 36% u odnosu na slučaj bez repetitora.