uglednog istoričara. Nolte koristi pojam "klasni genocid" govoreći uz to i o progonu nemačkog stanovništva sa Istoka kao "ubijanju naroda". Ovde nije sporno samo izjednačavanje fašističkog planskog iskorenjivanja celih grupa ljudi sa prinudnim raseljavanjem nemačkog stanovništva od strane Crvene Armije 1944/45, već i poistovećivanje izvornog i reaktivnog nasilja. Problem je bio u tome što je Nolte nastojao da fašistički rat i Aušvic objasni kao preventivni rat i genocid režima kom je tobože pretilo uništenje. Ispalo je da je Aušvic preventivni genocid, jer je Nemačka bila ugrožena. U stvari trebalo je Nemačku prevesti na stranu žrtve. To je smisao Nolteove teze o "evropskom građanskom ratu" koji je, tobože, izbio zbog ugroženosti s Istoka. Slične teze je iste godine izneo istoričar A. Hilgruber tražeći reviziju nekih ključnih pojmova (Hillgruber, 1987 b, 19-27). Pojam oslobođenje je navodno neprikladan za opis sudbine nemačke nacije 1945, pa Hilgruber piše o zimskoj katastrofi Vermahta i sovjetskom varvarskom ratu bez navodnika, dok "oslobođenje" istočne Evrope od Crvene armije stavlja pod navodnike (Ibid, S. 23) i govori o tragediji nemačkog istoka 1944/45 i masovnom izgonu Nemaca iz četvrtine Rajha (Ibid, S. 25). Hilgruber je ustoličio novi mit o Istočnom frontu, a Nolte je vremenski sled Gulaga i Aušvica pretvorio u uzročni. Da ove radikalne revizionističke teze nisu izneli vrlo ugledni nemački istoričari verovatno na njih ne bi bilo reakcija. 

Odgovorio je najpre frankfurtski filozof J. Habermas u članku sa ne manje karakterističnim naslovom "Jedan oblik štetnog raščišćavanja" 6. avgusta 1986 takođe u FAZ (Habermas 1987a, S. 62-77) i sa ne manje provokativnim protivargumentima. On je zapazio da Nolte namerno konstruiše dugi istorijski lanac zločina od Babefa, preko Staljina do Hitlera u kom iščezava upadljivost nacističkih zločina (Ibid., S. 69). Svođenjem jedinstvenosti uništenja Jevreja na "tehničke procese gasa" i tezom da je gulag izvorniji od Aušvica, Nolte kaže da fašistički zločini nisu neuporedivi i da su "u najmanju ruku razumljivi kao odgovor na boljševičku pretnju uništenja" (Ibid., S. 71). Aušvic je degradiran na tehnički izum i odgovor na "azijatsku pretnju" koja je još uvek pred našim vratima (Ibid., S. 71). Nolte obnavlja kalifornijsku viziju sveta u kojem su sve mačke sive, a Marks, Moras, Engels i Hitler srodne su figure (Ibid., S. 70). U ovom Nolteovom naporu Viperman je uočio opštiju nesposobnost teorija o totalitarizmu da objasne osobenost holokausta (Wippermann 1997, S. 21). U Historikerstreit iskristalisalo se gledište da osobenost nacističkih zločina leži u birokratskoj opsednutosti usavršavanjem ubijanja, što je prevazišlo snagu svega što je čovek mogao zamisliti, pa će zbog toga istraživači fašizma dugo pamtiti strukturu spora i obrasce suočavanja Noltea i Habermasa. Habermas je uverljivo razložio unutrašnju strukturu Nolteove kvalifikacije nacizma kao "azijatskog čina". "Tu se povezuje rečnik gospodarske rase sa rečnikom vešeraja i stapa u u višestruku uvredu". Narodnjački stereotip "azijatsko delo" (koju su obilno koristili i aristokratski pruski oficiri Vermahta kod pravdanja Drang nach Osten) znači sledeće: to što su azijati počinili zločine te vrste jeste strašno, ali ne čudi, jer su oni takvi. Ali to što su to i Nemci uradili, je strašno, ali je nenemačko. Nacistički zločini su ekscesi, ne potiču iz nemačke duše, već iz nižeg azijatskog čoveka koji je proradio u Nemcu. Time se nemačka duša spašava, a NATO opravdava kao Kulturschutzbund (zaštitni kulturni savez), upozoravao je Habermas. Kada Nemac bez ustručavanja govori o Hitlerovom "azijatskom delu" to je alarmantno kao i kada se "razbijanje nemačkog rajha" protivstavlja "kraju" evropskog jevrejstva (Türcke 1998). Habermas je Hilgrubera optužio da isticanjem patriotizma Istočne Hitlerove armije 1944/45. ne tumači zbivanja kao kritički istoričar, već iz perspektive hrabrog vojnika, razočaranog stanovništva i visokih funkcionera NSDAP. Hilgruber izbegava da istakne vezu "sloma na istoku" i uništenja Jevreja, premda ne spori d