Кант: суд укуса и геније Марица Рајковић Предавање о Баумгартену, које је одржано на почетку семестра, историјски претходи теми коју започињемо. Филозофија Имануела Канта показала је особеност у односу на све друге филозофије између осталог и кроз поимање естетике. Појам и одређење подручја естетике меандрирају кроз поиетичку филозофију од почетка њиховог заснивања код Баумгартена у 18. веку. Оно што се у вишевековној традицији пре и након Кантовог времена сматрало поиетичком сфером, код Канта добија другачији смисао и нову терминологију. Баумгартен естетику разуме као науку о чулном сазнању која се развија у три хоризонта: чулности, лепом и уметности. Кант донекле прихвата тај став, али га развија у потпуно другачијем смеру. Његово поимање естетике доноси снажни заокрет у старој поиетичкој традицији према младој естетичкој науци којој је Кант савременик. Термини аистезис и аистетос се у Кантовој филозофији односе на форме чулности и на чулно спознавање, а не на подручје уметничког стваралаштва. Већ у самом свом заснивању, Кантова "естетика" противречи одређењу значења тога појма које је важило од Баумгартеновог времена. У Предговору Критици практичког ума Кант тврди да се не плаши приговора како жели да уведе нови језик, јер такав пригорвор суштински није био одржив ни у погледу прве Критике: "Измудровати нове ријечи тамо гдје језик ионако нема недостатака у изразима за дате појмове, јест дјетињасто настојање да би се човјек у гомили одликовао, ако не новим и истинитим мислима, а оно новом закрпом на старој хаљини". Да би се разумело на који начин Кант даје значење "старој" терминологији када год је то могуће и уводи нове термине само када заиста не налази постојеће, потребно је разумети намере и консеквенце Кантове терминологије, у којој се крију темељне идеје целокупног филозофског система који та терминологија расветљава. С једне стране, неопходно је разумети прави смисао позиционирања трансценденталн