Gadamer: Istina i metoda 1
Hermeneutika i (kao) praktička filozofija
Kako ste sa osnovnim postavkama Gadamerove filozofske hermeneutike upoznati još na uvodu u filozofiju preko drugog dela druge glave Istine i metode - "Osnovne crte teorije hermeneutičkog iskustva" - tako ću za uvodni deo predavanja reći par reči o značaju Aristotelove praktičke filozofije za izgradnju Gadamerove hermeneutičke filozofije.
     Gadamer od Hajdegera preuzima "praktičko" značenje razumevanja sa ciljem da poljulja vladajuće epistemološko shvatanje razumevanja koje preovladava u onome što on naziva tradicionalnom hermeneutikom, koja sebe u krajnjem izgrađuje kao metodologiju duhovnih nauka. U tom smislu je za Gadamera Aristotel od izuzetnog značaja. Praktička mudrost leži u aktuelizaciji, aplikaciji koja uvek uključuje samorazumevanje, jer je uvek mogućnost mene samog uključena u praktičku situaciju.
Pitanje koje vodi Gadamera u raspravu sa duhovnim naukama u Istini i metodi jeste pitanje postojanja jednog područja unutar ukupnog sistema nauka koje bi se oslanjalo na starije tradicije nauke koje nisu zahvaćene u tolikoj meri pojmom metode moderne nauke. U tom smislu Gadamerov napor izgradnje filozofske hermeneutike, kako se čini, zapravo predstavlja pokušaj izgradnje novog pojma nauke - uma, vraćajući se i dajući pravo antičkom pojmu nauke. To vraćanje, kao uostalom i svako vraćanje, nije puko opetovanje, već je ponovno uspostavljanje i razvijanje onih mogućnosti koje su sadržane u antičkom shvatanju uma i umnosti, sa ciljem preorijentisanja metodske svesti na novi pojam nauke - filozofske hermeneutike. Uzor koji bi vodio tom preorijentisanju metodske svesti, koja je u toku devetnaestog veka zagospodarila i u duhovni