Reflektovani zvučni talasi dolaze iz svih pravaca u prostoriji jednakom verovatnoćom. Ovim problemom se bavi statistička teorija koja potvrđuje da u svakoj tački u prostoriji zvučni talasi dolaze podjednako iz svih pravaca, i na taj način stvaraju tzv. difuzno zvučno polje. Normalno u salama vlada difuzno zvučno polje. U posebnim slučajevima, kada geometrija sale nije zadovoljavajuća, ako postoje, na primer, "džepovi" iz kojih će se zvuk reflektovati sa većim zakašnjenjem, polje nije difuzno. Na formiranje homogenog i difuznog zvučnog polja u sali utiču, već pomenute, apsorpcione osobine materijala postavljanog na granične površine sale. Potrebno je da koeficijenti apsorpcije ne budu veći od 0,3, kako bi i refleksije zvuka bile ujednačene u energetskom pogledu, jer pri velikim upijanjima zvuka, kada su koeficijenti apsorpcije materijala preko 0,3, mogu da se jave i izvesne nepravilnosti u formiranju zvučnog polja.
       Do formiranja zvučnog polja u prostoriji dolazi po aktiviranju zvučnog izvora. Potrebno je izvesno vreme, koje se meri milisekundama, da u celoj prostoriji nastupi homogeno zvučno polje. Taj relativno kratki period formiranja zvučnog polja zavisi od dimenzija prostorije, kao i od apsorpcije zvuka koju unose pojedine površine. Kada se zvučno polje formira govorimo o stacionarnom stanju, koje će trajati sve dok zvučni izvor zrači. Stacionarno stanje nastupa kada se izjednači akustička energija koju emituje zvučni izvor sa utrošenom energijom u prostoriji (usled prostiranja kroz vazduh i apsorpcije svih graničnih površina). Po isključenju zvučnog izvora nastupa period bržeg ili sporijeg iščezavanja zvuka, što je takođe vrlo karakteristično za svaku prostoriju. O ovim pojavama će biti detaljnije reči u daljem izlaganju.
Apsorpcija prostorije
       Među osnovne veličine, karakteristične za svaku prostoriju, spada apsorpcija zvuka. U realnim uslovima slabljenje zvuka usled prostiranja kroz vazduh u prostoriji je relativno malo u odnosu na apsorpciju zvuka do koje dolazi zbog uticaja pojedinih površina prostorije. Slabljenje u vazduhu može biti nešto više izraženo u velikim salama (sportske i druge hale), gde je i put zvučnih talasa između dve refleksije produžen.
       Pri svakoj refleksiji zvučnog talasa, deo akustičke energije će biti apsorbovan, a deo će se vratiti u salu. U odeljku 1.21 definisan je koeficijent apsorpcije materijala (prepreke), koji će sada biti korišćen za uvođenje pojma apsorpcije prostorije.
       Po definiciji apsorpcija (A) je proizvod površine (S) i koeficijenta apsorpcije () materijala nanetog na tu površinu. Tako je
A=α∙S,                                                     (2.1)
i izražava se u metrima kvadratnim ([A]=m^2). Pošto koeficijent apsorpcije zavisi od frekvencije, to i apsorpcija takođe zavisi od frekvencije.
       U prostoriji imamo razne materijale na graničnim površinama, pa je ukupna apsorpcija prazne sale (A_0 ) data kao zbir apsorpcija pojedinih površina, što znači:
       A_0=∑_(i=1)^n▒A_i =∑_(i=1)^n▒〖α_i S_i 〗 "    ili " 
       A_0=α_1 S_1+α_2 S_2+α_3 S_3+ "  ....  " ([A_0 ]=m^2 )                            (2.2)
       
pri čemu je Ai apsorpcija "i" -te površine, a i i Si odgovarajuće vrednosti koeficijenata apsorpcije i površina.
       Često se koristi pojam srednjeg koeficijenta apsorpcije neke prostorije, čija je oznaka α ̅ ili α_sr. Tako je:
α ̅=A_0/S ",                                                         " (2.3)
gde je S ukupna površina prostorije.
       Na apsorpciju zvuka u prostoriji utiču ljudi koji gledaju ili slušaju ono što se u sali priređuje. Njihov doprinos apsorpciji je značajan. Svaki čovek unosi određenu apsorpciju svojim prisustvom u sali. Eksperimentalno je ustanovljeno da apsorpcija jednog čoveka iznosi, na srednjim frekvencijama, oko:
Ač = 0,5 m2                                                                               (2.4)