UVOD U KONCEPT
 O poljoprivrednoj proizvodnji se u globalnim razmerama čestogovori kao o strateškoj industrijskoj grani, s obzirom na činjenicu da se njome obezbeđuje osnovna sirovina za ishranu ljudske populacije. Međutim, objektivno posmatrano, poljoprivreda je dugo bila tehnološki najzaostalija privredna grana u kontekstu naprednosti sistema i procedura, ali i nivoa intelektualnog kapaciteta koji je bio angažovan na rešavanju problema u poljoprivredi. Sredinom 20. veka desila se tzv. zelena revolucija, koja je drastično uticala na povećanje proizvodnosti po jedinici površine. S pojavom novih, genetički unapređenih sorti i hibrida, mineralnih đubriva, pesticida i uređaja za dopunsko navodnjavanje, smanjen je rizik od negativnog uticaja klimatskih činilaca, a u isto vremesu stvoreni uslovi za naglo povećanje prinosa. Istovremeno je tekla tehničko-tehnološka revolucija, koja je omogućila upotrebu modernih vučno-pogonskih agregata, čime su poboljšani kvalitet obrade zemljišta i nega useva.
 Prethodno pomenuto nije suštinski promenilo karakter poljoprivredne proizvodnje. Ona se i dalje temeljila na tradicionalnom shvatanju, bez velikog upliva poljoprivrednika u domenska saznanja, jer nije postojala realna potreba zato što su proizvedene količine u potpunosti zadovoljavale tadašnje potrebe. Sa demografskom ekspanzijom čovečanstva (slika 1.1), nametnulo se objektivno pitanje održivosti u smislu zadovoljavanja narastajućih potreba za poljoprivrednim proizvodima.


Slika 1.1.Porast ljudske populacije sa predviđanjem daljeg trenda (Ganivet, 2019)
Slika 1.2.Raspoloživost zemljišnim resursom po stanovniku u vremenskom domenu (Bruinsma, 2009)