naroda i svih građana koji u njoj žive (čl. 1) čime se daje primat većinskom stanovništvu u odnosu na nacionalne manjine, S druge strane, Ustav donekle koriguje etničko određenje države tako što propisuje da suverenost potiče od građana (čl. 2, st. 1). 
Ustavni sud je, međutim, u odluci iz 2013. kojom je proglasio neustavnim član Statuta AP Vojvodine, istakao "da je svojevrstan ustavnopravni nonsens davati pripadnicima konstitutivnog naroda u sopstvenoj, unitarnoj državi, (koja je prema članu 1 Ustava država srpskog naroda i svih građana koji u njoj žive), svojstvo "pripadnika nacionalne zajednice". Ovim stavom je, dakle, Ustavni sud samo potvrdio etničko određenje države iz člana 1 Ustava. 
Pošto nijedan od međunarodnih dokumenata ne daje definiciju pojma nacionalna manjina formulacija tog pojma prepuštena je volji zakonodavca država potpisnica. Definicija je sadržana u Zakonu o zaštiti prava i sloboda nacionalnih manjina (Zakon o zaštiti manjina). Zakon pruža zaštitu svakoj grupi državljana koja je po brojnosti dovoljno reprezentativna i ako predstavlja manjinu na teritoriji Srbije, pripada nekoj od grupa stanovništva koje su u dugotrajnoj i čvrstoj vezi sa teritorijom Srbije i poseduje obeležja kao što su jezik, kultura, nacionalna ili etnička pripadnost, poreklo ili veroispovest, po kojima se razlikuje od većine stanovništva, i čiji se pripadnici odlikuju brigom da zajedno održavaju svoj zajednički identitet, uključujući kulturu, tradiciju, jezik ili religiju. 
Prema zakonskoj formulaciji, manjinama se mogu smatrati samo državljani Republike Srbije, čime se u nepovoljan položaj stavljaju apatridi i lica (u najvećem broju Romi) koja na teritoriji Republike Srbije sa izvesnim teškoćama ostvaruju pravo na pravnu ličnost. Iako je u Drugom mišljenju Savetodavnog komiteta SE za primenu Okvirne konvencije preporučeno da se iz zakonske definicije nacionalne manjine isključi državljanstvo, Republika Srbija nije još uvek postupila po toj preporuci, navodeći u svom periodičnom izveštaju podnetom 2013. godine da će se nedostaci definicije nacionalne manjine prevazići u prvom redu liberalnijim rešenjima za sticanje državljanstva. Savetodavni komitet je i u Trećem mišljenju o primeni Okvirne konvencije pozdravio praksu da lica koja nisu državljani Republike Srbije i koja govore manjinskim jezicima mogu da ostvare mnoga manjinska prava. Ipak, podseća na svoj generalni stav da državljanstvo ne bi trebalo da bude element definicije nacionalne manjine per se ali da može da bude uzeto u obzir od strane države na prikladan način kao uslov za pristup određenim  manjinskim pravima.
U Ustav nije inkorporirana odredba Okvirne konvencije koja propisuje da će u vršenju prava i sloboda koja proizlaze iz principa ugrađenih u konvenciju, svaki pripadnik nacionalne manjine poštovati nacionalne zakone i prava drugih, posebno većine ili drugih nacionalnih manjina (čl. 20). Zabrana zloupotrebe prava nacionalnih manjina propisana je, međutim, Zakonom o zaštiti manjina koji predviđa da je zabranjena zloupotreba koja je uperena na nasilno rušenje ustavnog poretka, narušavanje teritorijalnog integriteta, kršenje zajemčenih ljudskih prava i sloboda i izazivanje rasne, verske i nacionalne mržnje i netrpeljivosti (čl. 7, st. 1). Isto tako, prava garantovana Zakonom o zaštiti manjina se ne smeju koristiti radi ispunjenja ciljeva koji su suprotni načelima međunarodnog prava ili su upereni protiv javne bezbednosti, morala ili zdravlja ljudi (čl. 7, st. 2).