Ako posmatramo promene zvučnog pritiska u vremenu u izabranoj tački na fiksom rastojanju od izvora zvuka, uočavaju se periodične promene u toku vremena. Broj perioda promene u jedinici vremena predstavlja frekvenciju zvuka. Frekvencija zvuka i perioda oscilovanja su recipročne vrednosti.
Put koji pređe zvučni talas, krećući se brzinom zvuka „c“ za vreme jedne periode oscilovanja „T“ predstavlja talasnu dužinu zvuka „“ – to je upravo rastojanje između dva maksimuma u prostoru. Uzimanjem frekvencije kao recipročne vrednosti periode oscilovanja zvuka dobija se jednostavna relacija koja povezuje talasnu dužinu i frekvenciju zvuka sa brzinom prostiranja. Što veća frekvencija, to kraća talasna dužina.
Ako je brzina zvuka u vazduhu oko 340 metara u sekundi, opseg čujnih talasnih dužina zvuka je od 17 metara za 20 herca do 1,7 cantimetara za 20 kiloherca.