Muzički tonovi po pravilu pored osnovnog harmonika imaju i više harmonike u spektru. Osnovna frekvencija je merodavna za subjektivni osećaj visine tona. Amplitude diktiraju glasnost pojedinih spektralnih komponenti, a odnosi amplituda pojedinih harmonika određuju boju zvuka po kojoj možemo razlikovati isti muzički ton odsviran na različitim muzičkim instrumentima.
Neželjeni zvuci kao što su udari, škripa, saobraćajna buka i slično, imaju kontinualan spektar, pa se ne može govoriti o osećaju visine tona – nema izraženog osnovnog harmonika. Dve buke se mogu razlikovati po jačini i spektralnom sadržaju odnosno boji – nije isto da li dominiraju niske ili visoke frekvencije.